Stanisław Wokulski romantyk czy pozytywista? Cechy romantyka: patriota bohater już w młodości stawia sobie dobro ojczyzny na pierwszym miejscu, porzuca naukę w Szkole Głównej, by czynnie brać udział w konspiracji, przyłącza się do powstania styczniowego, za co zostaje zesłany na Syberię (w okolice Irkucka); wybitna jednostka Wokulskiego jako romantyka lub pozytywisty. A przecież nie tak miało być. Wszystkie wahania Wokulskiego w powieści musiały być prawdziwe, szczere, a nie byłoby tak, gdyby można było go nazwać stuprocentowym pozytywistą czy romantykiem. Tak więc Wokulski był po prostu człowiekiem, na tyle realistycznie przedstawionym, Stanislaw Wokulski – romantyk czy pozytywista? Zyciorys Wokulskiego jest bardzo bujny i obfituje w wiele zdarzen. Jest on wplatany w powstanie styczniowe, zostaje zeslany, po powrocie staje sie kupcem, bogaci sie, potem traci wszystko przez kobiete, usiluje popelnic samobójstwo, w… Czytaj dalej → Wokulski całe dnie spędzał w sklepie, przestał zajmować się nauką. Po pięciu latach małżeństwa owdowiał. Po śmierci żony Wokulski zaczął stronić od ludzi, bez efektu próbował wrócić do naukowych zainteresowań. Tego rodzaju miłość nie jest powiązana z tą, którą przeżywali romantycy. Głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa pt. „Lalka” jest Stanisław Wokulski- 46-cio letni wdowiec. Jest to człowiek łączący w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Jest on bardzo zawziętym człowiekiem, wytrwałym i aktywnym. Dzięki jelaskan bentuk pameran berdasarkan tempat dan waktu pameran. Stanisław Wokulski żył na przełomie epok romantyzmu i pozytywizmu. Łączy w sobie cechy tych dwóch różniących się od siebie okresów. Z romantyzmem łączy go głównie kierowanie się w życiu uczuciami. Z drugiej strony zna się na interesach, bliska mu jest również współczesna nauka. W młodości Wokulski pełen był ideałów. Wcześnie podjął pracę w winiarni u Hopfera, by zarabiać na swój byt. Równocześnie podjął naukę w Szkole Przygotowawczej, a następnie, pracując już w sklepie Minclów, zdał egzaminy do Szkoły Głównej. Uczył się nocami, dawał także korepetycje. Naukę przerwał romantyczny zryw niepodległościowy. Stanisław związał się z ruchem konspiracyjnym, a następnie wziął udział w powstaniu styczniowym. W konsekwencji został zesłany na Syberię, gdzie spędził dwa lata. Główny bohater „Lalki” był kupcem galanteryjnym. Po żonie odziedziczył sklep i dzięki swoim kontaktom zwiększył jego obroty. Wzbogacił się również prowadząc interesy na wojnie rosyjsko-tureckiej. Nie bał się ryzykować swoim majątkiem a nawet życiem. Po powrocie otworzył nowy sklep został także prezesem spółki do handlu ze Wschodem, w której skład weszło wielu arystokratów. Swój zmysł biznesowy wykorzystał w Paryżu, gdzie współpracował z Rosjaninem Suzinem. Dorobił się znacznego majątku. Motywacja do pomnażania majątku miała jednak romantyczne podstawy. Gdy Wokulski zakochał się od pierwszego wejrzenia w Izabeli Łęckiej zrozumiał, że jako kupiec nie będzie mógł się z nią związać. Postanowił dorobić się i dzięki temu wejść w kręgi zubożałej arystokracji. Dla Izabeli gotów był na wszystko, a kobieta perfidnie to wykorzystywała. Jak na romantyka przystało, idealizował jej wizerunek. Dla niej był gotów pojedynkować się z narażeniem życia. Wokulski patrząc na nędzarzy na Powiślu krytykował taki stan rzeczy. Chętnie udzielał się jako filantrop ofiarowując liczne datki m. in. Na ochronkę dla sierot. Wspierał działania hrabiny Karolowej i prezesowej Zasławskiej. Pomógł także „kobiecie upadłej” Mariannie, która zmieniła diametralnie swoje życie. Zaproponował pracę furmanowi Wysockiemu, a także uzdolnionemu kamieniarzowi Węgiełkowi. Jako pozytywistę Wokulskiego fascynowały współczesne odkrycia naukowe i wynalazki. Latał m. in. Balonem. W Paryżu poznał profesora Geista, który opracował formułę metalu lżejszego od powietrza. Całe życie garnął się do wiedzy, a proces nauki zawsze stanowił dla niego ucieczkę od trudnej rzeczywistości. Był też zwolennikiem postępu w imię dobra ludzi. Mimo że Wokulski miał przyjaciół, takich jak Rzecki czy doktor Szuman zawsze był sam. Jego postępowania nikt do końca nie mógł zrozumieć. Czuł się wyobcowany i samotny. Był nadwrażliwy, targały nim silne emocje. Często w życiu miał wątpliwości i zastanawiał się nad właściwym wyborem życiowej drogi. Popadał w stany apatii i melancholii. O romantycznym usposobieniu świadczy także podjęta przez niego samobójcza próba po tym, jak dowiedział się, co tak naprawdę czuje do niego wybranka. W życiu Wokulskiego postawy romantyka i pozytywisty często się krzyżowały. Bohater czuł się rozdarty między nimi. To dlatego możemy o nim mówić, jako o człowieku z przełomu epok. Cechy pozytywisty:- szacunek do nauki, pragnienie wiedzy i przyznawanie jej prymatu nad irracjonalizmem;- Wokulski jest silną, przedsiębiorczą jednostką - po powstaniu energicznie bierze się w garść i organizuje sobie życie. Dochodzi do fortuny własną pracą i wysiłkiem;- Wokulski stoi na granicy dwóch światów: upadającej arystokracji i raczkującego świata kapitalizmu;- działalność filantropijna i społeczna (stara się pomóc biednym) - realizacjahasła pracy u podstaw;- w przeciwieństwie do romantyka w młodości rzuca się w wir pracy i nauki. cechy romantyka:- bierze udział w postaniu styczniowym - poświęca młodość patriotycznej walce,miłość ojczyzny jest dla niego ważną sprawą;- romantyczna miłość, której na przeszkodzie stają konwenans i stosunki społeczne;-miłość do Izabeli jest uczuciem wszechogarniającym, paraliżującym umysł Wokulskiego,jego jedyną ideą - jest na tym etapie romantycznym kochankiem na miarę Gustawa;- tragiczne zakończenie miłości powoduje, że Wokulski próbuje popełnićsamobójstwo. Zostaje jednak uratowany i musi na nowo podjąć „trud życia”;- niejasne zakończenie życia. Tak skopiowane z internetów Cechy Wokulskiego jako pozytywisty i romantyka  romantyk: wraĹĽliwy nieszczęśliwa miĹ‚ość prĂłba samobĂłjcza milosc bezgraniczna depresja zaangaĹĽowany w Powstanie rozdarty wewnÄ™trznie kieruje siÄ™ emocjami    pozytywista: współpraca z arystokracjÄ… ambicja racjonalizm fascynacja nauki i techniki chęć poszerzania swej wiedzy praca jest dla niego wartoĹ›ciÄ… przedsiÄ™biorczy  kieruje siÄ™ rozumem  pieniÄ…dze uwaĹĽa za waĹĽny Ĺ›rodek w ĹĽyciu                              Na podstawie autocharakterystyki Wokulskiego (tom II rozdz. I) oraz w kontekĹ›cie powieĹ›ci „Lalka” napisz jakie cechy pozytywisty i romantyka przewijajÄ… siÄ™ w jego postawie. StanisĹ‚aw Wokulski jest gĹ‚Ăłwnym bohaterem utworu pt. "Lalka". Powieść ta autorstwa BolesĹ‚awa Prusa powstaĹ‚a w epoce pozytywizmu, stÄ…d teĹĽ moĹĽna by przypuszczać, iĹĽ postać w niej wystÄ™pujÄ…ca bÄ™dzie na ogół prezentowaĹ‚a cechy pozyty... Charakterystyka StanisĹ‚awa Wokulskiego. "Lalka" BolesĹ‚awa Prusa powstaĹ‚a w latach 1877- 1879 i byĹ‚a drukowana w odcinkach w „Kurierze codziennym”. UtwĂłr ten skĹ‚ada siÄ™ z trzech warstw kompozycyjno - tematycznych, opowiada miÄ™dzy innymi o polskim spoĹ‚eczeĹ„stwie XIX w... Przyczyny poraĹĽki StanisĹ‚awa Wokulskiego "Lalka" Prusa. Dlaczego przegraĹ‚? Na podstawie przytoczonego fragmentu i znajomoĹ›ci „Lalki” BolesĹ‚awa Prusa przedstaw przyczyny poraĹĽki StanisĹ‚awa BolesĹ‚awa Prusa jest przykĹ‚adem powieĹ›ci polskiego pozytywizmu, epoki, ... SpoĹ‚eczeĹ„stwo i trzy pokolenia idealistĂłw w "Lalce". ZĹ‚oĹĽoność charakteru Wokulskiego. "Lalka" drukowana byĹ‚a na Ĺ‚amach "Kuriera Codziennego" w latach 1877-79. BolesĹ‚aw Prus zamierzaĹ‚ nadać dzieĹ‚u tytuĹ‚ "Trzy pokolenia". Z "Listu do nieznanego adresata ..." wynika, iĹĽ inspiracjÄ… ostatecznej nazwy staĹ‚ siÄ™ proces o dziecinnÄ... Charakterystyka S. Wokulskiego. StanisĹ‚aw Wokulski jako bohater dwĂłch epok literackich - romantyzmu i pozytywizmu na podstawie fragmentu powieĹ›ci B. Prusa pt. "Lalka" StanisĹ‚aw Wokulski jest gĹ‚Ăłwnym bohaterem powieĹ›ci BolesĹ‚awa Prusa pt. "Lalka&quo... Dylematy i wybory zakochanego pozytywisty StanisĹ‚awa Wokulskiego. StanisĹ‚aw Wokulski to postać wystÄ™pujÄ…ca w powieĹ›ci BolesĹ‚awa Prusa pt. „Lalka”. Wokulski byĹ‚ kupcem, wĹ‚aĹ›cicielem sklepu w Warszawie, ktĂłry odziedziczyĹ‚ po zmarĹ‚ej ĹĽonie. MajÄ…tek ciÄ…gle siÄ™ powiÄ™kszaĹ‚, potrafi ryzykować w int... Stanisław Wokulski - romantyk czy pozytywista? Stanisław Wokulski to główny bohater powieści Bolesława Prusa “Lalka”. postacią najlepiej zarysowaną i opisaną. Jego historii nie poznajemy chronologicznie, ale fragmentami, wiele jest w niej niedomówień, nie znamy końca jego losów. Urodził się najprawdopodobniej w zubożałej rodzinie szlacheckiej. W młodości pracował jako subiekt w sklepie u Hopfera. W pewnym momencie postanowił zacząć się kształcić, wstąpił do Szkoły Przygotowawczej, a następnie do Szkoły Głównej. Był w swoim pragnieniu wiedzy wytrwały, w dzień pracował w sklepie i restauracji, a w nocy uczył Wokulski - romantyk czy pozytywista?Stanisław Wokulski to główny bohater powieści Bolesława Prusa “Lalka”. postacią najlepiej zarysowaną i opisaną. Jego historii nie poznajemy chronologicznie, ale fragmentami, wiele jest w niej niedomówień, nie znamy końca jego się najprawdopodobniej w zubożałej rodzinie szlacheckiej. W młodości pracował jako subiekt w sklepie u Hopfera. W pewnym momencie postanowił zacząć się kształcić, wstąpił do Szkoły Przygotowawczej, a następnie do Szkoły Głównej. Był w swoim pragnieniu wiedzy wytrwały, w dzień pracował w sklepie i restauracji, a w nocy uczył się. Później musiał przerwać naukę i wziął udział w Powstaniu Styczniowym, co było wyrazem jego poddania się gorączce patriotycznej tamtego klęsce powstania zesłany do Irkucka tam kontynuował kształcenie. Gdy wrócił do Polski, z nędzy ożenił się ze starszą od siebie Małgorzatą Pfeifer, wdową po Janie Miclu i prowadził sklep. Po jakimś czasie jego żona zmarła, a on odziedziczył po Minclach pokaźny majątek. Gdy pewnego dnia zauważył w teatrze Izabelę, zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia i od tamtego czasu jego życie się zmieniło. Wyjechał do Bułgarii, aby zdobyć majątek na wojnie – dla niej. Postanowił wkraść się w łaski arystokracji, a zwłaszcza Łęckiego – dla ukochanej. Dla niej znosił upokorzenia, był przez nią raz traktowany przychylnie, a raz w Izabeli, cały czas interesował się naukami przyrodniczymi, imponował mu Ochocki, który chciał poświecić się cały nauce oraz Geist – profesor, który próbował wynaleźć metal lżejszy od powietrza. Wokulski był dobrym handlowcem i gospodarzem, potrafił podchodzić do życia racjonalnie, miał projekty przebudowy Powiśla, organizował spółkę do handlu ze wschodem. Jednak miłość do Izabeli sprawiała, że zachowywał się w sposób nieracjonalny – zaryzykował utratę majątku handlując na wojnie, był na każde skinienie panny, przepłacił za kamienicę Łęckich, aby pomóc im w wydźwignięciu się z tak mówił o Wokulskim: „Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedmdziesiątego”I rzeczywiście, w jego postaci możemy znaleźć zarówno cechy, romantyczne, jak i pozytywistyczne. Podstawową cechą romantyczną jest miłość, miłość szalona, maniakalna, taka, dla której Wokulski jest gotowy zrobić wszystko. Do innych należą: udział w zrywie narodowym oraz niepewność jego dalszych losów. Z kolei nie można nie zauważyć pozytywistycznych cech osobowości bohatera. Jest to przede wszystkim jego „przygoda” z nauką – studia (nie zgłębia tam filozofii czy literatury, ale przedmioty ścisłe) oraz działalność naukowa. Poza miłością do Izabeli okazuje się Wokulski kierować rozumem i postępuje racjonalnie. Wrodzona pracowitość, ambicja i stawianie sobie wysokich celów sprawiają, że przy odrobinie szczęścia udaje mu się w ciągu roku potroić majątek. Jest doskonałym kapitalistą – świetnie odnajduje się na rynku i potrafi odpowiednio inwestować. W interesach kieruje się rozumem i doświadczeniem, nie zważając na konwenanse – np. współpracuje z Suzinem, choć jest to negatywnie postrzegane w środowisku warszawskim. Również jego wiara w postęp naukowy i techniczny nie znika, mimo że sam porzuca eksperymenty – chętnie wspiera i interesuje się planami Geista i Ochockiego. Wokulski najpełniej z postaci w Lalce (na poły z prezesową Zasławską) wciela w życie ideał pracy u podstaw i pracy organicznej. Pomaga potrzebującym, a jego sklep zatrudnia kilkuset ludzi, polepszając ogólne, społeczne, narodowe dobro. Na wskroś pozytywistyczne są poglądy Wokulskiego w kwestii asymilacji Żydów. Wszystkich zresztą ludzi mierzy tą samą miarą, nie zważając na urodzenie, lecz na pracowitość i sumienność. Wokulski to bohater o skomplikowanej osobowości, łączy w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Patrzy na świat i ludzi przez pryzmat wiedzy naukowej, skłony jest do chłodnej analizy i krtytycznej oceny zjawisk i osób. Z drugiej strony zdolny do podporządkowania swojego życia wielkiej, romantycznej miłości. Wewnęcznie rozdarty a jednocześni skuteczny w działaniu. Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa pod tytułem “Lalka”, którego warto bliżej poznać. Stanisław urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, która straciła majątek. Jest on mężczyzną dojrzałym, ma bowiem ponad czterdzieści lat, a więc życie zdążyło go wiele nauczyć. Dowodem na to, że Stanisław jest mężczyzną dojrzałym, jest również jego postura. Gdy Wokulski szykował się na obiad u Łęckich dowiedzieliśmy się, że “obcisły strój najlepiej uwydatniał jego atletyczne kształty". Jego muskularna budowa przypominająca budowę atlety jest niewątpliwie dodatkowym, przyjemnym aspektem postrzegania jego postaci. Wniosek jest taki, że cechuje się on także dużą siłą fizyczną. Wokulski w oczach kobiet postrzegany jest za mężczyznę atrakcyjnego, choć zdarzają się wyjątki, jakim jest chociażby Pani Izabela Łącka. Arystokratkę bardzo odrzucało od Pana Stanisława to, że jego ręce były silnie czerwone. W rzeczywistości kryje się za tym jednak historia, bowiem Wokulski odmroził sobie owe ręce na Syberii, gdzie został zesłany za udział w powstaniu styczniowym. Stanisław w młodości pracował w sklepie u Hopfera. Nic nie zmieniło jednak faktu, że bardzo chciał się on kształcić, wstąpił więc do Szkoły Przygotowawczej, a następnie do Szkoły Głównej. Ojciec, żyjący marzeniami o odzyskaniu majątku ziemskiego, źle patrzył na naukowezainteresowania młodego Stanisława. Ten mimo wszystko pozostawał uparty – w dzień pracował w winiarni Hopfera, a nocami uczył się. Chęć potęgowania swojej wiedzy to typowacecha pozytywisty. Studia rzucił, aby wziąć udział w Powstaniu Styczniowym. Walka narodowowyzwoleńcza jest z kolei silnie związana z epoką romantyzmu, bowiem romantycy robili wszystko w imię wolności. Po powrocie z Syberii Stanisławowi bardzo ciężko było znaleźć pracę, jednak przy pomocy swojego przyjaciela Ignacego dostał on posadę w sklepie u Minclów. Pół roku później Wokulski ożenił się z wdową po Janie Minclu – Małgorzatą. Kobieta bardzo kochała Stanisława, niestety jednak bez wzajemności. Dla Wokulskiego, o czym wiedzieli nawet inni ludzie, małżeństwo to było swego rodzaju szansą, dzięki której miał zapewniony dobrobyt. Wokulski całe dnie spędzał w sklepie, przestał zajmować się nauką. Po pięciu latach małżeństwa owdowiał. Po śmierci żony Wokulski zaczął stronić od ludzi, bez efektu próbował wrócić do naukowych zainteresowań. Tego rodzaju miłość nie jest powiązana z tą, którą przeżywali romantycy. Dla romantyków miłość była kosmiczną siłą, która pojawia się nagle i zmienia cały bieg życia. To właśnie ta miłość była dla nich natchnieniem, a w przypadku Stanisława wyglądało to zupełnie odwrotnie. Sytuacja zmienia się, gdy pewnego razu trafia on do teatru, w którym dostrzega Izabelę Łącką. Spotkanie jej okazało się być przełomowym momentem w życiu bohatera. Wokulski zakochał się w Izabelii od pierwszego wejrzenia i to właśnie ta miłość spadła na niego jak wspomniana wcześniej “kosmiczna siła”. To właśnie to ogromne uczucie, którym obdarzył Izabelę, wyreżyserowało jego losy. Stanisław wiedział, że jedynym sposobem, aby przypodobać się arystokratce, jest posiadanie ogromnego majątku. Od tej pory postanowił robić wszystko, aby go zdobyć - wyjechał chociażby na wojnę rosyjsko-turecką, która była pierwszym krokiem w stronę poszerzenia jego dobytku. Starał się przypodobać arystokratycznemu towarzystwu, upodobnić się do niego: kupił powóz i jeździł na spacery do Łazienek, chodził do teatru i na wyścigi, dawał hojne datki na dobroczynność. Wykupił nawet kamienicę Łęckich za większą cenę, niż była podana, aby

wokulski cechy romantyka i pozytywisty